ویلای دریان‌نو نمونه‌ای از تلفیق معماری مدرن با ویژگی‌های بومی ایرانی است. این پروژه بر مبنای مدرنیسم بین‌المللی طراحی و اجرا شده است؛ با خطوط ساده و هندسی و احجام مکعبی که از تزئینات غیرضروری پرهیز می‌کنند. استفاده از سنگ تراورتن در نما، احجام کنسول‌شده و دیواری با ترکیب‌بندی منحصربه‌فرد که یادآور آثار موندریان است، از ویژگی‌های برجسته دوران مدرن در این بنا به شمار می‌روند. در طراحی فضاها، عملکردگرایی و بهره‌برداری بهینه از نور طبیعی، با ایوان‌ها و تراس‌های جنوبی، مشهود است و سایه‌بان‌های عریض به‌منظور کاهش تابش مستقیم آفتاب به کار رفته است.
این ساختمان همچنین ویژگی‌های درون‌گرایی را با دیوار بلند و بسته به سمت خیابان و بازشوهایی در لایه دوم حفظ کرده است تا حریم خصوصی تقویت شود. طراحی فضای باز و درختان بلند در جلوی ورودی نیز بازتابی از رابطه خانه‌های ایرانی با طبیعت است.
این خانه که در محله دریان‌نو قرار دارد، به‌واسطه موقعیت خاص خود، بخشی از حافظه شهری این منطقه به‌شمار می‌رود. در مراجعه‌ای که استودیو کالک به این خانه داشت، معمار پروژه از طرف یکی از ساکنان خانه، رحمان گلزار، معرفی شد، اما به‌دلیل عدم علاقه‌ی ایشان، گفت‌وگوهای بیشتری در این مورد انجام نگرفت. همچنین در منابع دیگری از این ویلا به‌عنوان خانه نادر نادرپور (که پیشتر ویلای معصومی از جمله آثار او را در صفحه منتشر شد) یاد شده است که در سال ۱۳۴۷ ساخته شده، اما تأیید این اطلاعات بدون مستندات کافی دشوار است.
کالک استادیو تصاویری از این ویلای خاص را منتشر کرد: