مادر فیلمی به کارگردانی و نویسندگی علی حاتمی محصول سال ۱۳۶۸ است که در هشتمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در بهمن ماه ۱۳۶۸ پخش شد. این فیلم محصول هدایت فیلم به تهیه‌کنندگی مرتضی شایسته است.
خلاصه داستان:
پیرزنی که در سرای سالمندان زندگی میکند به خانه برمی‌گردد تا روزهای پایانی عمرش را در خانه‌اش و کنار فرزندانش که هر کدام گوشه‌ای به زندگی خود مشغولند بگذراند. گرمی حضور مادر در خانه، فرزندان را به دور هم جمع میکند و در این مجال فیلم به معرفی شخصیتهای داستان می‌پردازد…
در ادامه با هم لوکیشن فیلم خانه مادر را مشاهده می‌کنیم:
خانم حسيني‌پور همسايه قديمي خانه با حسرت مي‌گويد:خانه را 10 سال پيش خراب كرده‌اند: «همان موقع هم اهالي كوچه ناراحت بودند. به‌خاطر خانه، خيابان هم معروف شده بود. هركس آدرس مي‌خواست مي‌گفتم كنار همان خانه‌اي كه فيلم «مادر» ساخته شده. اصلا خانه را به اسم خانه «مادر» صدا مي‌كردند اما سال‌هاست كه اين خانه ديگر آن خانه نيست.» مستاجران و صاحبان آپارتمان پنج طبقه خانه نيستند. زنگ‌ها بي‌پاسخ مي‌مانند. فيلم «مادر» علي حاتمي سرگذشت فرزندان «مادري» را تعريف مي‌كرد كه در روزهاي پاياني عمر مادر يك‌بار ديگر فرصت گردآمدن كنار هم را پيدا كردند. اكبر عبدي مي‌گويد: علي حاتمي سه‌بار در فيلم «مادر» سر صحنه به گريه افتاد. يكي در آن صحنه كه اكبر عبدي با ديدن مادر جلو مي‌رود و به بوسيدن گوشه چادرش قناعت مي‌كند، ديگري وقتي كه محمدعلي كشاورز، اكبر عبدي را زير باد كتك مي‌گيرد و سوم وقتي كه مادر مرگ را در آغوش مي‌گيرد، زير نور پنجره‌هاي خانه‌اي كه ديگر نيست. خانه‌اي كه حالا در آن بچه‌هاي دبستاني گيم بازي مي‌كنند و فيلم «مادر» را از ياد برده‌اند.