شاهین شجری‌کهن: تعداد فیلم‌های مشهوری که روند دراماتیک فیلم‌نامه‌های‌شان متکی به عنصر مکان است چنان زیاد است که حتی مرور کوتاه‌شان هم به فهرستی مفصل سر می‌زند. تشخص مکان عمده‌ترین شناسۀ فیلم برای تعریف واقعیت است و هر گاه فیلم در بازشناساندن مکان محدودیت داشته باشد روایت دراماتیک دچار مشکل می‌شود.
در «آشوب» و «سریر خون» (هر دو آکیرا کوروساوا) قلعۀ دایمیو بخشی از هویت و اقتدار حکمرانی‌اش را نمایندگی می‌کند؛ وقتی دایمیو از قدرت خلع می‌شود و با خیانت فرزندانش از اریکه پایین کشیده می‌شود، سوختن قلعه و نابودی کاملش نمادی از ویرانی شخصیت اوست، چنان که تیرباران سامورایی ارباب‌کُش و پیچ‌وتاب خوردن بدن زخمی‌اش در ایوان و راهروهای قلعه نیز نمادی از تکه‌تکه شدن قدرت نامشروع و رسیدنش به فرجام تلخی‌ست که پاداش بدکاری و خیانتش را در قالب مکان متجسد می‌کند. با هم تماشا کنیم: