ویلای شماره سی با هدف ایجاد فضایی دنج و آرام برای دورهمی‌های خانوادگی، دور از شلوغی شهر ساخته شده است. طراحی این ویلا به‌گونه‌ای است که با رعایت قوانین منطقه و مدیریت هزینه‌ها، مساحت آن در هر طبقه از ۸۰ مترمربع (و در مجموع از 160 متر) بیشتر نشود. ایده اصلی طراحی این ویلا بر مفهوم ساده و اساسی معماری یعنی «ساختن سرپناهی امن و دلپذیر» استوار بوده است.
یکی از ویژگی‌های شاخص این بنا شکل سقف آن است که فراتر از نقش معمولی‌اش عمل میکند و کاربردهای مختلفی دارد. این سقف که بخش اصلی ساختمان را پوشش می‌دهد، در قسمت جنوبی به‌عنوان سایبان عمل میکند تا نور خورشید را کنترل کند و در بخش شمالی نیز با طراحی شیب‌دار، آب باران را به باغچه‌ها و فضای سبز اطراف هدایت میکند. این طراحی هوشمندانه هم کاربردی است و هم ارتباطی طبیعی با محیط اطراف ایجاد میکند.
نمای جنوبی ویلا به صورت دو لایه طراحی شده تا تهویه طبیعی در بین لایه‌ها انجام شود. نمای شیشه‌ای ساختمان با استفاده از شیشه‌های رنگ‌شده‌ای ساخته شده که سطح آن‌ها مانند آینه عمل میکند و تصویر فضای سبز و درختان اطراف را منعکس میکند. این ویژگی، نمای ویلا را زنده و پویا کرده و ارتباطی جذاب میان ساختمان و طبیعت به وجود آورده است.
همچنین در داخل و خارج ویلا، استفاده یکپارچه از چوب و شیشه فضایی هماهنگ و بدون مرز ایجاد کرده است. این طراحی به‌گونه‌ای است که فضای داخلی و بیرونی در هم ادغام می‌شوند و مساحت واقعی ویلا بسیار بزرگ‌تر به نظر می‌رسد. نتیجه نهایی ویلایی است که نه‌تنها سرپناهی برای آسایش خانواده است، بلکه محیطی الهام‌بخش و هماهنگ با طبیعت را ارائه می‌دهد.