تصاویری از یک خانه قدیمی در محله شمیران تهران که مربوط به دوره پهلوی دوم است منتشر شده است.
جریانات غالب معماری ایران در دوره پهلوی اول، در دوره پهلوی دوم به یک جریان غالب و تاثیرگذار معماری مدرن تبدیل میشود. معماری مدرن شکل گرفته در این دوره، عمدتاً از مجرای کارهای معماران و اندیشه های جریان ساز اروپا از جمله سبک بین المللی، مدرسه باهاوس، کارهای لوکوربوزیه، فرانک لوید رایت، جیمز استرلینگ و . . . حمایت میشد. و ماحصل آن صورت ایرانی معماری مدرن بود که با عنوان معماری شبه مدرنیستی نامگذاری گردید. جریانی موازی با جو غالب معماری مدرن ایران که عمدتاً از طریق تحصیل کرده های ایرانی چه در داخل و چه در خارج حمایت میشد، بین دهه های 1340 و 1350 خورشیدی شکل گرفت، که شدیداً تحت تاثیر جریانات روشنفکری ایران در دهه های مذکور بود. معماری شکل گرفته در این جریان، تلفیقی از معماری سبک بین الملل و بوم گرایی بود. اکثر آثار این جریان را تحت تاثیر اندیشه ها و مباحث مطرح شده اروپای بعد از مدرن و مباحث مطرح شده در پست مدرن میدانند. از برجسته ترین كارهای این دوره، ميتوان به آرامگاه بوعلی سینا در همدان، كار هوشنگ سيحون و ساختمان موزه هنرهای معاصر اثر کامران دیبا اشاره كرد.
با هم نمونه‌ای از معماری دوره پهلوی دوم را ببینیم:
در دوره پهلوی دوم نیز گرایش به معماری سنتی با نگرش به معماری باستانی ایرانی همچنان به قوت خود باقی بود. با این وجود این نوع معماری بیشتر در بناهای عمومی مذهبی و غیرمذهبی مشاهده میگردید.
سبک بین المللی در آن دوره رواجی تام داشت و فرم از کارکرد تبعیت میکرد و روز به روز بر تعداد بناهایی که به زیبایی شناسی مهندسی وفادار بودند افزوده میگردید. اما در همان زمان روند دیگری در کنار روند بالا ظهور مینمود که همانا به دست دادن تعبیری دوباره از میراث معماری ایران در سازه های مدرن بود، که معماران ایران تحصیل کرده داخل و خارج از کشور طراحی میکردند.
از سال 1350 خورشیدی به بعد که معماری مدرن سال های آخر خود را میگذراند معماری شبه مدرنیستی ایران، که از آن با نام معماری بومگرا یاد میشود، در صدد ارج نهادن به هویت اصیل و راستین خویش و آرزوی بازگشت به سنت فرهنگی آلوده نشده بومی بوده است پدیدار شد.