متاسفانه در سال های اخیر با گسترش نمای رومی باعث مرگ معماری پرآوازه ایران شده ایم . معماری که از ورودی آن با پیرنشین آغاز می شد و برای ورود به خانه از کوبه های صدای زیر و بم برای ورود زن و مرد استفاده می شد تا اهل خانه به جنسیت فرد پشت در آگاه باشد. معماری که بعد از ورود به خانه وارد هشتی می شدیم به عنوان پیش ورودی به خانه و باعث جلوگیری دید مستقیم مهمان به داخل خانه می شد. خانه هایی که به دو قسمت اندرونی و بیرونی تقسیم می شد و از بعد از هشتی فضاها جدا می شد و تفکیک فضایی داشت. بله این معماری ایرانی است.
وقتی وارد حیاط مرکزی خانه می شدیم صدای فواره حوضچه هایی که با کاشی لعابدار آب رنگ تزئین می شد و نسیم خنکی که به به فضای اهل خانه و مهمان می دادیم هدیه ای به عنوان خوش آمدگویی به خانه بود . وقتی که از نسیم خنک حوضچه ها به آسمان نگاه می کردیم نا خود آگاه چشمانمان محو تماشای پنج دری و درهای ارسی خانه های ایرانی می شد که با شیشه های رنگی و متیوها و نقوش ایرانی ، اسلامی مزین شده بود. گره چینی ها ،رنگ ها ، ترکیب احجام همه و همه یک هارمونی تمام و کمال به بیننده و جایگاه رفیع انسان و ایرانی می داد. بله این است معماری چند دهه و یا چند صده اخیر ایران ، بادگیرهایی که خنکای نسیم را وارد خانه می کرد و خانه جهت رفاه و آسایش اهل منزل به دو قسمت تابستان نشین و زمستان نشین تقسیم می شد. اما امروزه ما همه این نبوغ معماری ایرانی را کنار گذاشته ایم و در حال ترویج کورکورانه معماری کشورهای دیگر و کاخ نشین ها شده ایم .