این خانه به‌وضوح از سبک‌های معماری پایدار و بومی الهام گرفته است. سقف پوشیده از نی یا کاه که با شیب تند طراحی شده، یکی از ویژگی‌های شاخص این سبک است. این نوع سقف‌ها، نه تنها جنبه‌ی زیبایی‌شناختی دارند بلکه عملکردی هستند. استفاده از مواد طبیعی در ساختار سقف، نشانه‌ای از تمایل به حفظ هم‌زیستی با محیط و استفاده از منابع قابل تجدید است.
طراحی تراس‌ها و بالکن‌های چوبی به گونه‌ای است که ارتباط بین فضای داخلی و محیط بیرونی را تقویت می‌کند. این ارتباط نزدیک با طبیعت یکی از اصول کلیدی معماری بومی است، فضای بیرونی با یک استخر کوچک، پالم‌ها (درختان نخل) و فضای باز برای نشستن، محیطی دنج و جذاب برای زندگی در فضای باز فراهم کرده است.
مبلمان‌های چوبی در محوطه خارجی، با طراحی ساده و دست‌ساز، از مواد بومی ساخته شده‌اند. این نوع مبلمان، که هم زیبا و هم کاربردی هستند، به نوعی نشان‌دهنده‌ی فلسفه طراحی پایدار است، یعنی استفاده از منابع محلی برای کاهش هزینه‌ها و اثرات زیست‌محیطی.
معماران این خانه‌ها اغلب با دقت زیادی به محیط پیرامون نگاه می‌کنند و تلاش می‌کنند تا طراحی‌های خود را با محیط طبیعی ادغام کنند، در حالی که در عین حال نیازهای زندگی مدرن را برآورده می‌کنند.
علاوه بر این، استفاده از عناصر ساده و دست‌ساز، رویکردی مینیمالیستی را به نمایش می‌گذارد که به زندگی بی‌تکلف و آرامش‌بخش در دل طبیعت اشاره دارد. این نوع معماری، نه تنها از نظر زیبایی‌شناختی دل‌پذیر است بلکه به کاهش مصرف انرژی و حفاظت از محیط زیست کمک می‌کند.
به طور کلی، معماری این خانه به دنبال ایجاد تعادل میان راحتی مدرن و حفظ سنت‌ها و طبیعت است، که باعث شده تا فضایی دلنشین و آرامش‌بخش برای ساکنان فراهم شود.