مسجدِ اِمام اصفهان یکی از مهم‌ترین بناهای عصر صفویه است که پیش‌تر به نام‌های مسجدِ شاه، مسجدِ سلطانی جدید و جامع‌ِ عباسی شهرت داشت. این بنا از شاهکارهای معماری، کاشی‌کاری و نجاری در قرن یازدهم هجری قمری محسوب می‌شود. سنت‌های شکل‌دهی، آرمان‌ها، شعایر و مفاهیم دینی، نقشه، عناصر بزرگ ساختمانی و تزیینات، این مسجد را در شمار بزرگ‌ترین بناهای جهان قرار داده است.
یکی از ویژگی‌های خاص این مسجد گنبد آن است. این گنبد در حدود ۴۰۰ سال پیش به گونه‌ای طراحی شده که در زیر و نزدیک به مرکز آن، حتی کمترین صدا با وضوح و شدت بالا انعکاس می‌یابد. این وِیژگی گنبد مسجد در گذشته به دلیل عدم وجود دستگاه‌های صوتی و … برای اذان گفتن و سخنرانی‌ها بسیار مورد استفاده قرار می‌گرفته است. این ویژگی منحصر به فرد بوده و در دیگر آثار باستانی ایران به چشم نمی‌خورد؛ که نشان دهنده دانش بالای سازندگان و معماران این گنبد از مسائل فیزیکی و ریاضی مربوط به پژواک صوت دارد.