شاید تصور بیشتر ما از آسیاب‌های بادی، از میان کارتون‌های کودکی‌مان باشد؛ غافل از اینکه یکی از زیباترین و قدیمی‌ترین آسیای‌های بادی را در کشور عزیزمان ایران داریم.
آسیاب های بادی ایرانی با محور عمودی که برای اولین بار بیش از 1000 سال پیش ساخته شدند، نمونه قابل توجهی از مهندسی و نوآوری اولیه هستند. این آسیاب‌های بادی که نقش کلیدی در آسیاب غلات و پمپاژ آب داشتند، برای جوامع در مناطق خشک ایران، جایی که بهره‌گیری از نیروی باد به غلبه بر چالش‌های ناشی از محیط خشن بیابان کمک کرد، ضروری بودند. برخلاف آسیاب‌های بادی با محور افقی مدرن، طراحی ایرانی دارای یک محور عمودی بود که به تیغه‌ها اجازه می‌داد باد را از هر جهت جذب کنند و نیازی به تنظیمات دائمی نباشد.
این آسیاب‌های بادی که با استفاده از مصالح محلی مانند آجر گل و چوب ساخته شده‌اند، هم ماهرانه بودند و هم برای منظره بیابان مناسب بودند. بادبان‌های بلند و عمودی انرژی باد را به‌طور کارآمد جذب می‌کردند و آن را به نیروی مکانیکی برای کارهای مانند آبیاری و آسیاب تبدیل می‌کردند.
بسیاری از این آسیاب‌های بادی هنوز فعال هستند و به خدمات دهی به مناطق روستایی و کشاورزی که فاقد زیرساخت‌های مدرن هستند، ادامه می‌دهند. بقا و استفاده مداوم از این آسیاب های بادی باستانی گواهی بر نبوغ پشت طراحی آنها است.
علی‌رغم پیشرفت‌های فناوری، این آسیاب‌های بادی نمادی از راه‌حل‌های اولیه انرژی‌های تجدیدپذیر هستند و خرد مهندسین باستان را به نمایش می‌گذارند. توانایی آنها برای تحمل قرن‌ها و عملکرد در دوران مدرن، گویای اثربخشی پایدار مهندسی عملی و پایدار آنهاست.