این ویلا به عنوان یکی از شاخص ترین و موثر ترین بناهای دو دهه اخیر در سرزمین شمالی، اثری بسیار ارزشمند است. آنجا که معمار پروژه با نگریستن انتقادی به معماری شمال، دریافت که اساسا مساله معماری این منطقه، صرفا برونگرایی نیست. آنگونه که مژگان حریری به عنوان داور جایزه معمار سال ۱۳۹۰، مهمترین ویژگی این بنا را در جابجا کردن حیاط مرکزی معماری سنتی ایرانی و قرار دادن آن بر روی بام می داند.
معمار، مفاهیم را دگرگون کرده و مجدد با همان خاستگاه خودش تطبیق داده است. معتقدم که این بنا برای معماران نسل جدید شمال یک منبع مهم الهام بخش بوده. چه آن آثاری که درگیر مینی مالیسم سفید بی خاصیت شدند و چه آثاری که در تلاش برای فروکاهیدن توده و ایجاد فضاهای خالی بودند. پروژه اگر چه شاید وضعیت خوبی نداشته باشد، اما موثرتر و تماشایی تر از پروژهای دهه اخیر این منطقه است و کما اینکه با یک رسیدگی ساده می تواند به وضعیت اول خود برگردد.