این سازه که چهار هفته در پارکی به نام «جنگل شهری» در جنوب پایتخت اندونزی برپا بود، نمونه‌ای از یک آشیانه مرغ بدون تاثیر منفی زیست‌محیطی بود.
این ساختار که از یک شبکه‌ی بامبویی ساخته شده بود، دو محفظه برای مرغ‌ها در دو طرف راهرویی داشت که RAD+ar آن را «تونلی شبیه غار» توصیف کرده است.
این شبکه بامبویی روی ستونی از بامبو و فولاد بود و با چمن پوشانده شده بود تا ظاهری شبیه یک تپه‌ی کوچک داشته باشد.
استودیو RAD+ar درباره این پروژه گفته: «این سازه که در باغی تپه‌ای در جنگل شهری جاکارتا قرار دارد، فروتنانه در منظر اطراف خود گم می‌شود و شبیه تپه‌ای دیگر در پارک به نظر می‌رسد. این سازه‌ی کلاه فرنگی یک رویکرد برانگیزنده و محرک برای الهام‌بخشیدن به مرغداری مستقل در حیاط خانه‌ها است.»
استودیو RAD+ar این سازه موقتی را برای نشان دادن چگونگی ساخت آشیانه‌های مرغ کم‌هزینه در باغ‌ها طراحی کرده بود. هدف دیگر آن‌ها نشان دادن این نکته بود که مرغ‌ها می‌توانند در کاهش مقدار زباله‌های غذایی خانگی که به محل‌های دفن زباله فرستاده می‌شود، نقش داشته باشند.
در حالی که این سازه موقتی در محل قرار داشت، به‌عنوان «پردازشگر زباله‌های غذایی» برای شش رستورانی که در پارک فعالیت می‌کنند، استفاده می‌شد. برگ‌های خشک و ضایعات ارگانیک درختان به‌عنوان بستری برای مرغ‌ها استفاده می‌شد که سپس با زباله‌های غذایی ترکیب می‌شد تا کمپوست باغی برای پارک ایجاد شود. تخم مرغ‌ها هم در رستوران‌ها استفاده می‌شد.
این سازه یک تکنیک ساخت ساده را به نمایش گذاشت که با طبیعت هماهنگ بود و کیفیت فضایی همه‌گیری برای عموم ایجاد می‌کرد.
ارتباط متقابل بین بازدیدکنندگان و مرغ‌ها یکی از عناصر اصلی طراحی بود و به شکستن تابوهای پیرامون مرغداری در حیاط خانه کمک کرد. هدف این سازه این بود که بازدیدکنندگان را به تبدیل شدن به عوامل واقعی تغییر در پایداری در خانه، محله و جامعه خود ترغیب کند.
منبع: فرادید