اگر یک طراحی، معماری متمرکز بر جنبه هایی از دنیای طبیعی و طبیعت نداشته نباشد، معماری طبیعت گریز نامیده می‌شود. در واقع معماری طبیعت گریز هویت خودش را از طبیعت و عناصر طبیعی جدا می داند. در این مطلب از چیدانه همراه ما باشید تا شما را بیشتر با معماری طبیعت گریز، تاثیرات مخرب آن و همچنین اهمیت شکل گیری معماری طبیعت گرا آشنا کنیم.
معماری طبیعت گریز نگرشی بی تفاوت نسبت به طبیعت دارد و میان انسان و طبیعت هیچ گونه ارتباط معنوی قائل نمی شود. به طور کلی در ساختار آن هیچ رنگ و بویی از طبیعت مشاهده نمی شود و اعتقادی به اهمیت وجود عناصر طبیعی در طراحی معماری ندارد. از معروف ترین فضاهای معماری که دارای خصوصیت طبیعت گریزی هستند، می توان به باغ های انگلیسی کلاسیک، نئوکلاسیک و مدرنیسم اشاره کرد. از معروف ترین معماران سبک معماری طبیعت گریز هم می توان به بوتا، واگنر و گروپیوس اشاره کرد.نمونه ای از باغ انگلیسی طبیعت گریز، باغ بلنهایم است که توسط لانسولت براون طراحی شده است. مدرسه باهاوس اثر والتر گروپیوس هم از نمونه های مدرن معماری طبیعت گریز است.
در واقع معماری طبیعت گریز به دلیل نگرش بی تفاوتی که نسبت به ارتباط زیستگاه انسان و طبیعت دارد، موجب می شود که هر سیستم (معماری و طبیعت) به صورت جداگانه عمل کنند و به این ترتیب فواید بسیار کمی را در کیفیت زندگی بشر خواهند داشت. حتی چه بسا به هر یک به صورت جداگانه آسیب های جدی وارد کند. معماری مدرن امروزی، با ایجاد موانع مختلف در تجربه دلنشین دنیای طبیعی، از نیاز انسان برای ارتباط با طبیعت به اندازه کافی حمایت نمی کند و اغلب با طبیعت به عنوان یک عنصر ابتدایی و ساده برخورد می کند. این فرض مدرن که انسان دیگر نیازی به وابستگی به طبیعت ندارد، در عمل در فضاهای مصنوعی نظیر ساختمان های اداری، بیمارستان ها، مدارس، مراکز خرید و… بازتاب پیدا کرده است. محیط های ساخته شده امروزی فاقد نور طبیعی، تهویه طبیعی، استفاده از مواد و عناصر طبیعی، پوشش گیاهی، اشکال طبیعی و محیطی و سایر وابستگی های دنیای طبیعی است. این ساختارها اکثرا ما را به یاد قفس های بی حسی می اندازند که از حس طبیعت فقیر هستند.تحقیقات نشان داده است که معماری طبیعت گریز عامل بروز بسیاری از بیماری ها شده و موجب بروز خستگی مکرر در افراد می شود. این در حالی است که وجود نور طبیعی، پوشش گیاهی و سایر عناصر طبیعی، موجب بهبود سلامتی و افزایش بهره وری در افراد می شود.
از آن جایی که 90 درصد از زمان خود را در زیستگاه طبیعی که همان محیط پیرامون ماست می گذرانیم، در همین راستا معماری طبیعت گرا، در پی ارضای نیاز ذاتی ما برای پیوستن به طبیعت در میان ساختمان ها و شهرهای مدرن است. در واقع تاکید معماری طبیعت گرا، طراحی زیستگاهی است که منفک از طبیعت نیست زیرا عقیده دارد که اگر تمامی سیستم ها در یک محیط، به عنوان یک اکوسیستم یکپارچه عمل کنند و زیستگاه انسان متناسب با طبیعت باشد، تاثیرات بسیار مثبتی بر سطح کیفیت زندگی انسان ها خواهد داشت. طراحی طبیعت گرا به تعامل مکرر و پایدار با طبیعت تاکید دارد؛ نه یک تجربه گاه به گاه و گذرا، بلکه یک تجربه و پیوند عمیق و مداوم با طبیعت.
چالش اصلی معماری طبیعت گرا در مواجهه با معماری مدرن و معماری طبیعت گریز، ایجاد یک چهارچوب مشخص برای به وقوع پیوستن طبیعت و عناصر طبیعی در معماری است.
• استفاده از نور طبیعی• جریان داشتن هوا• وجود آب• پوشش گیاهی• مناظر طبیعی و اکوسیستم ها
علاوه بر لمس مستقیم طبیعت، می توان از تجربه های غیر مستقیم طبیعی هم استفاده کرد نظیر:
کلام آخر:
شناخت این که چقدر سلامت جسمی و روانی ما به کیفیت ارتباطات ما با دنیای فراتر از خودمان، یعنی طبیعت تکیه می کند، بسیار اهمیت دارد. همواره باید تلاش کرد تا معماری طبیعت گریز جای خود را به معماری طبیعت گرا دهد تا دنیا جای بهتری برای زیست انسان ها و دیگر موجودات باشد. کافی است از راه های کوچک و حتی در فضای محل زندگی خود این مسئله را امتحان کنید و فضای طبیعت گریز خود را با استفاده از عناصر کوچک به فضای طبیعت گرا تبدیل کنید تا شاهد نتایج شگفت انگیز و تاثیرات مثبت آن در کیفیت زندگی خود باشید.
مطالب مرتبط: