ورودی خانه نوستالژیک خانم و آقای طباطبایی از حیاطی خوابیده در آغوش آخرین روزهای زمستان سرگرفته شده است. باغچه‌هایی در ضلع شرقی و غربی در کنار دیوار حیاط، چند باغچه کوچک و یک تاب فلزی سفید که از دلبستگی سال‌های دورتر حکایت می‌کنند. خانه‌شان دوطبقه‌ای بوده و بر روی پارکینگ همکفی که با نمای سنتوری و دو ستون سنگی از سنگ سفید و تراس‌هایی گسترده بر چهره حیاط است، قرار گرفته است. از آن خانه‌هایی که دیگر کمتر در محله‌های تهران می‌توان دید، به‌خصوص در محله‌هایی که بعد از انقلاب، گسترش پیدا کرده و رونق یافته‌اند. خانه زیبای جلوی روی ما نیز در محاصره آپارتمان‌هایی که آسمان را خط انداخته‌اند گرفتار است و همین مسئله، نوستالژی خانه را دلنشین‌تر می‌کند. سفر ما از اینجا آغاز می‌شود:
از چند پله کم‌ارتفاعی را که بالا می‌رویم درِ شیشه‌ای به لابی کوچک، ولی تمیز، تابلویی زیبا و میز کوچکی با گلدان گل بر روی آن به ما خوش‌آمد می‌گوید. زمانی که درِ چوبی خانه به رویمان باز می‌شود، چشمه‌ای از نور ملایم آرامش‌بخشی به ما لبخند می‌زند. ورودی خانه، فضای دلبازی است که با کف پارکت و بوفه بزرگ و زیبایی که به‌تنهایی یک اثر هنری فوق‌العاده و قدیمی به حساب می‌آید، با اصالت تمام، هنر دست مبل‌ساز ایرانی را به تماشا می‌گذارد. علاوه بر این، در این قسمت با منبت‌کاری خاصی از نگاره‌های مینیاتوری بانوی نقاشی‌هایی که در تزئین کتاب‌های شعر حافظ می‌بینیم نیز رو‌به‌رو می‌شویم؛ قاب آیینه بزرگی بر فراز آن به زیبایی بر دیوار نشسته است و قاب‌های عکس عزیزان بر روی بوفه نیز خودنمایی می‌کنند. قالیچه دستباف ظریفی چون نگینی بر روی پارکت کف می‌درخشد. در کل تمام خانه با قالیچه‌های چشم‌نواز هنرمندان ایرانی، سبک اصیلی به فضا بخشیده است.
روبه‌روی در ورودی، دو پله از جنس سنگ مرمر ما را به مهمانخانه دعوت می‌کند. طرف چپ، یک نیم ست کلاسیک به همان سبک بوفه و در سمت مقابلش هم یک نیم ست کلاسیک زیبا و ظریف، ولی ساده، پذیرای مهمان‌هاست. دو تک‌صندلی با نقوش منبت مینیاتوری پشت به پنجره قدی با پرده‌های رسمی، فضای دنج دونفره‌ای را به وجود آورده‌اند. ابتکار جالبی که به چشم می‌آید، در نظر گرفتن تاقی‌های کوچک برای جایگیری سیستم سرمایشی _گرمایشی است. تنوع اصلی به تابلوها و عناصر تزئینی فضا تعلق می‌گیرد: تابلوها و مجسمه‌هایی رسمی در کنار آثار هنری مدرن. باید به این نکته نیز اشاره کرد که روح حاکم بر فضا، این تنوع را وحدت می‌بخشد و بار اصلی این وحدت هم بر دوش هماهنگی رنگ‌هاست: رنگ‌های چوب، رنگ‌های سفید گرم و طلایی پارچه‌ها و عناصر تزئینی و پذیرایی از جنس نقره که جلوه دیگری از هنر دست ایرانی است.
مطلب مرتبط: دکوراسیون کلاسیک پذیرایی، 15 عکس از بهترین خانه‌های ایرنی
ناهارخوری در امتداد مهمانخانه و در سمت چپ آن قرار گرفته است. تابلوی بزرگی از کوبلن فرانسوی بر دیوار انتهایی که رنگ پرمایه‌تر و پررنگ‌تری دارد، آویزان است. میز غذاخوری بزرگی همراه با صندلی‌های دور آن هم مانند بوفه با نقوش مینیاتوری و طرح‌های زیبای اسلیمی دیده می‌شود. در بالای میز هم یک لوستر برنزی زیبا خودنمایی می‌کند.
شومینه‌ای بین دو پنجره قدی در ضلع شمالی قرار دارد. دو تنگ زیبای قدیمی در دو طرف و تابلوی نقاشی مربوط به سال‌های دور از چهره یک بانوی قاجاری هم در وسط و بر دیوار چشم‌نوازی می‌کند. این‌چنین شومینه‌ای دو بخش مهمانخانه و غذاخوری را تفکیک و درعین‌حال به هم وصل می‌کند. روح قرینگی در سبک چیدمان همه‌جا حضور دارد و با خود، نوعی آراستگی و متانت به همراه دارد.
مطلب پیشنهادی: لوازم آنتیک منزل، دکوراسیون تان را نوستالژیک کنید!
یک میزگرد با بخش گردان، صندلی‌های حصیری و چراغ کلاسیک کریستالی با کلاهک‌های پارچه‌ای بر بالای آن در سمت چپ هال ورودی و بعد از منحنی نرم زیبای دیوار در کنار باغچه کوچک خانگی برای دورهمی‌های دوستانه و خانوادگی در نظر گرفته شده است. هماهنگی بافتی در کف صندلی‌های مدل لهستانی دور میز با زیر بشقابی‌های گرد حصیری، وحدت شکلی دایره‌وار میز، صفحه گردان روی آن و چراغ زیبای آویزان بر فرازش به سبک رسمی فضا آرامش زیبایی بخشیده است.
از دو سمت می‌توان به آشپزخانه دسترسی داشت: یکی از سمت غذاخوری اصلی و دیگری از سمت مهمانخانه. آشپزخانه از سمت غذاخوری دارای کانتر و باز است. نور طبیعی آن از پنجره قدی و بزرگ غذاخوری و دیگری، از سقف نورگیر پاسیو در سمت شرق می‌آید. کاشی‌های سبز و کابینت‌های سبز کم‌رنگ، حس آرامش و راحتی به فضا می‌بخشد؛ درحالی‌که انرژی مثبت رنگ سبز هنوز همراه آن است.
[[nid:105500]
باغچه سبز کوچکی در قسمت شرق آشپزخانه و در فضای نشیمن خانوادگی قرار دارد. برای رفتن به نشیمن باید از دو پله مرمری دیگر پایین آمد. این فضا در سال‌های پیش یک اتاق‌خواب بوده و بعدتر با مستقل شدن بچه‌ها دیوار آن برداشته و تبدیل به اتاق جمع‌های خصوصی و خودمانی‌تر شده است. طراحی باغچه کوچک با خانم خانواده بوده است. یک دستگاه بخور، همواره به فضای سبز اتاق رطوبت می‌رساند. تابلوهای این اتاق هماهنگ با فضا، نقاشی‌هایی از گل‌هایی با تکنیک‌هایی از مدادرنگی و یا آبرنگ و هنر دست دختر نازنین خانواده است. در اینجا نیز دو قالیچه جفت اصفهان با نقوش پیچ‌درپیچ اسلیمی‌های ظریف و گلهای شاه‌عباسی به لطف محیط افزوده است. پارچه کاناپه اتاق نیز گل‌دار است.حضور گیاهان در جای‌جای خانه در گلدان‌هایی متفاوت و کنار مبلمان، بسیار خوشایند و چشم‌نواز هستند.
با خانم طباطبایی در هنگام نوشیدن چای خوش‌رنگ در استکان‌هایی با نگاره‌های نقره زیبا گفتگو می‌کنیم. ایشان از خود می‌گویند، اینکه این فضای دل‌انگیز و باسلیقه حاصل سال‌هایی دراز و گزینش اجزا آن هم با حوصله، دقت و البته عشق به زیبایی و اصالت ساخته‌های هنری ایرانی است. از آنجایی که خودشان اصالتاً اهل اصفهان هستند، طبیعی است که آب و گلشان با هنر و دیدشان نیز هنرپسند باشد. تمامی این موارد به علاوه آموزش‌هایی نیز که خودشان در زمینه هنر دیده اند، همه با هم در فضای خانه‌شان به‌خوبی هویداست، فضایی که لطیف بوده و با سبکی رسمی و کلاسیک به همراه نگاهی هنر محور و رعایت تقارن بصری ساخته‌شده است؛ تقارن بصری‌ای که در خون معماری و هنرهای گوناگون خطه اصفهان می‌توان دید. آرامش و وقاری که پناهگاه آشفتگی این روزگار شلوغ و بی‌ثبات شده است. حیف که باید از این جزیره آرامش و صمیمیت جدا شویم و برویم…
منبع: مجله منزل | نویسنده: فرحناز همدانی زاده | عکاس: شیما خراسانی