هر سال بر تعداد آپارتمان‌های شهر اضافه می‌شود. آپارتمان‌هایی که قرار است محل زندگی خانواده‌ها و کودکان باشد. زندگی آپارتمان‌نشینی محدودیت‌هایی دارد که آنها را به مکانی نامناسب برای کودکان تبدیل کرده است. در این مطلب راجع به تاثیر این نوع معماری در رشد و پرورش کودکان بخوانید.
بازی کردن یکی از مهم‌ترین جنبه‌های زندگی کودکان است که به رشد و پرورش ذهن آنها کمک می‌کند. بازی کردن در فضای باز و دویدن، در تکامل هوش هیجانی، عاطفی و منطقی آنها تاثیر مثبتی دارد. اما زندگی آپارتمان نشینی باعث کاهش تحرک و بازی کودکان شده است. دانشمندان معتقدند 90 درصد مغز انسان تا ۶ سالگی رشد می‌کند. این امر اهمیت و ضرورت فراهم کردن بستر فیزیکی رشد و تعالی کودکان را نشان می‌دهد. مغز به طور باورنکردنی، در سال اول ۲ برابر می‌شود. تا ۳سالگی تا حدود ۸۰ درصد اندازه‌ی مغز بزرگسالان و تا ۶سالگی تا ۹۰ درصد رشد می‌کند. اما معماری وارداتی خصوصاً آپارتمان‌های کوچک‌مقیاس بستر مناسبی برای رشد کودکان نیست. تاثیرات آپارتمان نشینی بر کودکان را در ادامه بخوانید.
آپارتمان که جای بازی کردن نیست! کودکان بیشتر ساعت روز را به بازی کردن می‌پردازند. در نتیجه زمانی که در خانه هستند تمایل به دویدن و بازی کردن دارند ولی در آپارتمان ایجاد صدا و مزاحمت برای همسایه‌ها مانع از فعالیت و جست و خیز آنها می‌شود. کاهش تحرک در ادامه باعث افزایش چاقی و حتی پوکی استخوان در آنها خواهد شد.
مطلب پیشنهادی: آموزش جالب معماری به کودکان با اسباب بازی + ویدئو
وقتی به کودکان می‌گوییم که نمی‌توانند در خانه بدوند و سروصدای زیادی داشته باشند، گرایش آنها به بازی‌های کامپیوتری بیشتر می‌شود. صرف زمان زیاد در بازی‌های کامپیوتری و مجازی ممکن است باعث کاهش رشد و خلاقیت کودکان شود. بهتر است ساعاتی را برای بازی کودکان در شهربازی و پارک بگذرانید.
هرچه بازی‌های با تحرک بیشتر در کودکان بیشتر باشد، خلاقیت آنها بیشتر رشد می‌کند. معماری آپارتمانی امکان انجام بسیاری از کارها و فعالیت‌های بدنی را از کودک می‌گیرد. به طور مثال کودکانی که در خانه‌های حیاط دار و یا روستاها رشد می‌کنند سرحال و فعال‌ترند زیرا با طبیعت ارتباط بیشتری دارند و امکان تجربه کردن بیشتری برایشان وجود دارد.
مطلب پیشنهادی: این خانه‌های رویایی توسط کودکان طراحی شده‌اند
کودکان از طریق بازی و دویدن بخشی از انرژی و خشم خود را تخلیه می‌کنند. ولی در آپارتمان این امکان وجود ندارد و باعث کم تحرک‌تر شدن کودک و عدم تخلیه هیجانات آنها خواهد شد. و ممکن است کودکانی پرخاشگر و لجباز در این فضا تربیت شوند.
در پایان
در شرایطی زندگی می‌کنیم که شاید خرید یک خانه بزرگ و حیاط دار و یا زندگی در فضایی روستایی و باز برایمان کار سختی باشد. اگر می‌خواهید کودکتان کمترین تاثیر را از زندگی آپارتمان نشینی داشته باشد، برای بازی کردن آنها زمان بگذارید و آنها را به پارک ببرید. همچنین شرکت در کلاس‌های ورزشی می‌تواند به تخلیه انرژی آنها کم کند.