در محله آپادانا دیگر بوی عیدی نمی‌آید و دیگر غریبه‌ای از او چیزی نمی‌خواهد! بله، آخرین یادگار از دردانه موسیقی راک ایران در محله آپادانا با خاک یکسان شد. محله‌ای که هر بخش آن صدای فرهاد مهراد را به دوش می‌کشید؛ دیگر جای پای او را نخواهد دید و تنها مجموعه‌ای از آسمان خراش‌هایی بدون حافظه تاریخی و بی هویت جای آن را خواهد گرفت.
درختان این شهر بزرگ سعی می‌کنند از لابلای آسمان خراش‌ها هوایی برای تنفس پیدا کنند و هوای آلوده انسان ساز را برای او دوباره تصفیه کنند. درختانی که تلاش می‌کنند تا آخرین نفس انسان را به یاد محافظت از طبیعت بیاندازند و شاید آخرین انرژی خود را برای جلوگیری از تخریب فضای شهری و میراث معماری مدرن و محل زندگی بزرگان ایران را می‌گذارند. با این امید که دیگر خبرهای این چنینی از تخریب بناهای تاریخی را نشنویم و بتوانیم از این مکان‌ها به عنوان جاذبه‌های دیدنی استفاده کنیم تا یاد و خاطره صاحبان آن‌ها زنده نگه داشته شود و با سبک و استایل زندگی آن‌ها بیش از پیش آشنا شویم.