تورهای چیدانه: خانه آبتین فضایلی، مستندساز و عکاس، خانهای دوخوابه کوچک در حوالی خیابان سهروردی است. روبه‌روی در ورودی، دستشویی قرمزرنگی است، پر شده از تابلوهای هنری قدیمی؛ لابد مال هزار سال پیش. جلوتر هم کتابخانه‌ای است که پشتش را به وسایل قدیمی و کهنه‌ای داده که نونوار شده‌اند. وسایل گرد و خاک‌شان گرفته شده و سرپا ایستاده‌اند. اینجا با آن وسایل قدیمی‌اش، از صندوق مهمات جنگ جهانی دوم گرفته تا پارچه‌های چهل‌تکه‌ای که حالا پرده شده‌اند، لابد عتیقه‌ترین خانه تهران است. صاحبخانه می‌گوید، خانه‌اش با یک جور سبک خاص تزیین شده او یک معتاد عتیقه‌جات است اما به شیوه خریدن این وسایل هم وارد شده و می‌گوید: «هر وسیله‌ای که قدیمی باشد، ارزشمند نیست. جمع‌آوری عتیقه، مثل هر کار دیگری یک‌سری فوت و فن دارد. همیشه هم پول زیاد لازم ندارد. ممکن است یک چیز قدیمی چشم آدم را بگیرد و سال‌ها برای به دست آوردنش زحمت بکشد. این یک اصل است که دنیای عتیقه‌ها مال شما نیست و برای به دست آوردن‌شان باید زحمت بکشید. اگر دوست دارید از دنیای یک عتیقه شناس سر درآورید و نکاتی هم درباره شیوه دکور کردن یا خریدن وسایل قدیمی دست‌تان بیاید، این گزارش را از دست ندهید.
یک زمانی، آن روزها که ما بچه بودیم، همه دنبال نان فرانسوی می‌گشتند و ساندویچی‌هایی محبوب بودند که نان‌شان سفید بود اما این روزها، خیلی‌ها دوباره دنبال همان نان بولکی‌های قدیمی هستند و پول بیشتری می‌دهند تا ساندویچ‌هایی با سبک قدیمی بخورند. این عتیقه‌ها که روزی دور ریخته می‌شد، حالا بعد از سال‌ها برای آدم‌ها مهم‌تر شده و ارزش پیدا کرده‌اند. صادقانه می‌گویم، اگر دلار می‌خریدم، به این اندازه گران نمی‌شد. نه اینکه دلم بیاید چنین وسیله‌ای را بفروشم اما برایم یک‌جور سرمایه‌گذاری معنوی است؛ مثل این می‌ماند که یک روزنامه‌نگار بگوید در فلان آژانس خبری بین‌المللی کار می‌کند.
از عتیقه‌هایی که خریده‌ام، استفاده شخصی هم می‌کنم؛ مثلا از وسایلم به عنوان دکور در عکاسی تبلیغاتی استفاده می‌کنم که خیلی هم بازخوردهای مثبتی داشته است. بعضی از وسایل خانه‌ام، مثل دوربین قدیمی عکاسی که دارم، فیلم بازی کرده و سر صحنه فیلمبرداری بوده است. این اتفاق‌ها حالم را خوب می‌کند. کلا برای خرید وسایل خانه به سه چیز دقت می‌کنم؛ یکی زیبایی وسیله، دوم شناسنامه‌دار بودن آن و سوم اینکه دیگران از آن وسایل خوش‌شان بیاید و از من درباره‌شان توضیح بخواهند.
اینکه تصمیم بگیری خانه‌ات به این شیوه چیدمان شود، تصمیمی بزرگ است. اینکه تمام خانه را به شیوه‌ای دیگر مبله کنی و شبیه دیگران نباشی، جسارت می‌خواهد و هرکسی توانش را ندارد. خانه مادرم به سبک انگلیسی چیدمان شده و بی‌اغراق می‌گویم برای دکور کردن خانه‌ام خیلی از او تاثیر گرفته‌ام ولی من و او با هم فرق‌هایی داریم. مادرم به رنگ دقت می‌کند ولی من این‌طور نیستم. اصلا فکر نمی‌کنم یک رنگ مشکی با بنفش یا زرد جور درنمی‌آید. فقط به این فکر می‌کنم که کدام‌شان قشنگ هستند و بعد آنها را کنار هم می‌چینم. در نهایت هم جالب از آب درمی‌آیند.
دو تلویزیون قدیمی دارم که هنوز کار می‌کنند و خیلی هم خوب هستند. وقتی چیزی خوب کار می‌کند، چرا باید به بهانه مد، یک تلویزیون ال‌سی‌دی بخریم؟ این تلویزیون‌های لامپی قدیمی، نسبت به نسل‌های جدید تصویرهای واضح‌تر و بهتری دارند و رنگ‌شان هم زیباتر است. یکی دیگر از تلویزیون‌های قدیمی که در اتاق تلویزیون دارم، اولین تلویزیونی است که در زمان نوجوانی خریدم و در اتاقم گذاشتم. خاطره‌های خوبی از این تلویزیون کوچک و ریزنقش دارم.
بعضی از این آثار خیلی گران هستند؛ مثلا تلویزیونی که اینجا دارم حدود هفت میلیون تومان مشتری دارد. خیلی مهم است برای جمع کردن عتیقه‌های این‌چنینی پول داشته باشی اما ثروتمند بودن، زیاد هم مهم نیست. اگر پول داشته باشی، کارت سریع‌تر راه می‌افتد ولی اگر پول نداری باید سختی بکشی. بگذار یک مثال بزنم. ممکن است کسی با هزار تا معلم خصوصی، پزشک شود اما دلیل نمی‌شود کسی که معلم خصوصی نداشته باشد پزشک نشود.
این پرده یک پارچه چهل‌تکه آنتیک بود که احتمالا روزی برای روی کرسی استفاده می‌شده است. آن زمان این پارچه زیاد گرانبها نبود؛ بعضی پارچه‌هایی که داخلش به کار فته ارزان هستند و برخی دیگر گران. اولین چیز تازه‌ای که برای خانه جدیدم خریدم، همین عتیقه زیبا بود.
تلاش می‌کنم قاب‌هایم را خودم درست کنم. اعتقاد دارم که در هر خانهای باید یک قاب خالی وجود داشته باشد. این قاب را خودم درست کرده‌ام. بخش‌های فلزی چوب‌لباسی را داغ کردم و روی چوب‌ها گذاشتم تا به شکل دایره‌ای بسوزد. به نظر من آدم می‌تواند با چوب یا فلزهای قدیمی و البته کمی چاشنی خلاقیت – مثلا استفاده از پارچه‌های قدیمی – یک قاب عکس شیک و خوب بسازد.
اگر وسیله‌ای خراب و لب‌پر باشد یا کار نکند، به درد نمی‌خورد و عتیقه نیست. اگر یک پنکه داشته باشی که پره‌اش نچرخد، عتیقه نیست و ارزشی ندارد. وسایل قدیمی معمولا شناسنامه یا شماره سریال دارند. این شماره‌ها را می‌توانی در اینترنت سرچ کنی و مشخصات‌شان را بیابی. بعضی عتیقه‌ها مثل کاشی‌های قدیمی هم هستند که شماره سریال ندارند اما از روی مشخصات‌شان می‌توان فهمید که متعلق به چه دوره‌ای هستند؛ مثلا کاشی‌های زرد مال زمان قاجار است.
مطالب پیشنهادی: آپارتمان مسکونی BW7 در تهران، ترکیبی ساده از مکعب ها آپارتمان سعادت آباد لطافت رنگ های طبیعی در دکوراسیون داخلی رازهای تغییر دکور کم هزینه در خانه کاشانک تهران دکوراسیون منزل صبا و رامین، تلفیقی از چوب و نور ترفند های دکوراسیون خانه با مبلمان چوبی
اگر در فضایی با دکوراسیون خلاقانه کار و زندگی می کنید که پر از نشانه های شخصی شماست، تورهای چیدانه مشتاق است از شما و محل کار و زندگی تان عکاسی کند و آن را به مخاطبان چیدانه نشان دهد. اگر علاقه دارید که عکس های خلاقانه بیشتری از خانه های ایرانی برای ایده گرفتن ببینید خانه یا محل کار خود را با ما به اشتراک بگذارید!
منبع مجله منزل | گردآوری در تحریریه چیدانه